Clafoutis na parze

Dostałem zaproszenie wspólnej akcji pieczenia clafoutis. Ponieważ z braku piekarnika takie akcje to raczej nie zabawa dla mnie już miałem zrezygnować, ale przypomniało mi się, że widziałem przepisy na ciasta gotowane na parze. Postanowiłem spróbować. Efekt nie jest może powalający, gotowanemu ciastu brakuje tej chrupiącej skórki. Ale mimo wszystko ciasto gotowane na parze pozytywnie mnie zaskoczyło. 

Nigdy nie jadłem ani nie piekłem clafoutis. Muszę przyznać, że zrobienie dość nietypowego ciasta po raz pierwszy w takiej formie zbiło mnie trochę z tropu. Ciasto ugotowało się ładnie, chociaż w strukturze przypomina trochę zakalec. Przeglądając zdjęcia gotowych clafoutis pieczonych tradycyjnie doszedłem jednak do wniosku, że to nie jest ciasto, które jest pięknie puszyste, zwłaszcza że nie zawiera żadnych spulchniaczy. Na większości zdjęć wyglądało na zbite i bardziej przypominało krem czy sernik niż np. biszkopt. Jako że w smaku jest w porządku, poza lekkim brakiem chrupiącej skórki, uznałem, że nie jest to niewypał i można się nim podzielić na blogu :)

Razem ze mną clafoutis pieką wspólnie: Monika, Viola i Kaś, 

Składniki:

Przepis podstawowy: (zmniejszyłem ilość)

3 jaja (użyłem 2)
1/2 szkl. mąki (użyłem 3/4 mniejszej szklanki)
80g roztopionego i ostudzonego masła (50g)
80ml zimnego mleka (60ml)
40ml śmietany kremówki (25ml)
1/3 szkl. cukru lub 4 łyżki płynnego miodu (4 łyżki miodu)
1 łyżeczka ekstraktu z wanilii (pominąłem)
około 200-300g dowolnych owoców (użyłem śliwek - u mnie 6 sztuk)
cukier puder do posypania (zapomniałem kupić)

świeży imbir - kawałek 2cm (mój dodatek)
 
Przygotowanie:

Jajka mieszamy z miodem/cukrem na jednolitą masę, dodajemy mleko, śmietanę i masło. Do jednolitej masy dodajemy mąkę i dokładnie mieszamy. Na dnie foremki wysmarowanej masłem układamy owoce, zalewamy ciastem i wstawiamy do piekarnika rozgrzanego do 200 stopni. Po 10 minutach zmniejszamy temperaturę do 180 stopni i pieczemy przez dalsze 20-25 minut. Tak wygląda podstawowy przepis.

U mnie wykonanie masy wyglądało tak samo, tylko mąki dodałem więcej, bo ciasto wydawało mi się bardzo rzadkie. I tak miało konsystencję gęstej śmietany po dodaniu większej ilości mąki. Mimo że zmniejszyłem ilość składników dodałem więcej miodu, bo moje śliwki były bardzo kwaśne.

Do gotowania użyłem pojemnika do gotowania ryżu, który jest na wyposażeniu mojego parowaru. Pojemnik jest plastikowy dlatego na wszelki wypadek wyciąłem kawałek pergaminu, którym wyłożyłem dno. Na dnie ułożyłem pokrojone na ćwiartki śliwki, które posypałem drobno pokrojonym imbirem. Całość zalałem ciastem i gotowałem na parze przez 30 minut. 

Gotowe ciasto warto posypać cukrem pudrem (niestety z powodu sklerozy zapomniałem kupić) i podawać jeszcze ciepłe. 

Ogólnie pierwsze podejście do gotowania ciast na parze uważam za udane. Na pewno spróbuję znowu, ale tym razem coś co wiem jak powinno wyglądać upieczone tradycyjnie, może jakiś biszkopt ;)